27
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2

ر . ك : ج 1 ص 778 (بخش پنجم / فصل يكم / از وقايع شب عاشورا)
و ص 780 (گفتگوى برير و شمر)
و ص 809 (فصل دوم / احتجاج‏هاى امام عليه السلام بر سپاه كوفه) .

3 / 4

بَشير بن عَمرو حَضرَمى‏

بَشير بن عمرو حَضرَمى‏۱ كه در منابع از وى با نام‏هاى بشر بن عمر حَضرَمى ،۲ بشير بن عمرو۳ و محمّد بن بشير حَضرَمى‏۴ نيز ياد شده ، از ياران استوارگام و باوفاى سيّد الشهدا عليه السلام است .
وى ، خبر ناگوار اسارت فرزندش در ناحيه‏اى مرزى را در كربلا شنيد و در حالى كه مى‏توانست به بهانه آزاد كردن فرزندش صحنه را ترك كند ، جوان‏مردى كرد و از امام حسين عليه السلام جدا نشد . امام عليه السلام به وى فرمود :
أنتَ في حِلٍّ مِن بَيعَتي ، فَاعمَل في فِكاكِ ابنِكَ .
تو از بيعت من ، آزادى . پس [برو و] براى رهايى پسرت ، تلاش كن .
امّا وى پاسخ داد :
أكَلَتنِي السِّباعُ حَيّاً إن فارَقتُكَ۵ .

1.تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۴۴ ؛ مصباح الزائر : ص ۲۹۶ .

2.نام او، در زيارت رجبيّه (ر . ك : دانش‏نامه امام حسين عليه السلام : ج ۱۲ ص ۱۲۱ «زيارت امام عليه السلام در اوّل رجب») و زيارت ناحيه (ر . ك : همين شهادت‏نامه : ج ۲ ص ۹۱۳ ح ۲۱۱۰ «زيارت دوم ، به روايت الإقبال») ، اين گونه آمده است؛ ولى در زيارت ناحيه به روايت المزار الكبير (ص ۴۹۳)، «بَشير بن عُمَر حضرمى» آمده است.

3.الحدائق الورديّة : ج ۱ ص ۱۲۲ ، الأمالى ، شجرى : ج ۱ ص ۱۷۳ .

4.ر . ك : ص ۲۸ ح ۹۱۵ .

5.ر . ك : ص ۲۹ ح ۹۱۵ .


شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام 2
26

بُرَير گفت: آيا راضى نمى‏شويد كه ايشان ، به همان جايى كه از آن آمده‏اند، باز گردند ؟ واى بر شما ، اى كوفيان! نامه‏هايى را كه براى آنان فرستاديد و تعهّدهايى را كه از جانب خود به ايشان داديد و خدا را بر آن گواه گرفتيد، فراموش كرده‏ايد ، و خدا براى گواهى دادن ، كافى است. واى بر شما! خاندان پيامبرتان را دعوت كرديد و ادّعا كرديد كه جانتان را براى آنان ، فدا مى‏كنيد ؛ امّا چون نزد شما آمدند ، آنان را در اختيار عبيد اللَّه گذاشتيد و آب جارى فرات را كه در دسترس همه است و يهود و نصارا و مجوس از آن مى‏نوشند ، و سگ و خوك هم به آن در مى‏آيند، از آنان ، باز داشتيد . پس از محمّد صلى اللَّه عليه و آله ، با ذريّه‏اش بد كرديد. شما را چه مى‏شود ؟! خداوند ، روز قيامت ، شما را سيراب نكند! چه بد قومى هستيد شما !
برخى از آنها به او گفتند: اى مرد ! ما نمى‏دانيم كه چه مى‏گويى .
بُرَير گفت: ستايش ، ويژه خدايى است كه بصيرتم را در باره شما افزون كرد . خدايا ! من از كردار اين گروه ، به سوى تو بيزارى مى‏جويم . خدايا ! ميانشان درگيرى و هراس بينداز ، تا تو را خشمگين بر خودشان ، ملاقات كنند .
آنان ، به سوى او تيراندازى كردند و بُرَير ، به عقبْ باز گشت.۱

۹۱۴.المناقب، ابن شهرآشوب : بُرَير بن خُضَير هَمْدانى به ميدان آمد ، در حالى كه مى‏گفت :

من، بُرَيرم و پدرم، خُضَير بود؛شيرى كه ديگر شيران را [ نيز ] با غُرّشش مى‏ترسانْد .
نيكوكاران ، كار خير ما را مى‏دانندشما را [ با شمشير ] مى‏زنم و در اين كار ، زيانى نمى‏بينم .
اين گونه است انجام دادن كار خير از بُرَير .
بَحير بن اوس ضَبّى ، او را كُشت .۲

1.أصبَحَ الحُسَينُ عليه السلام فَصَلّى‏ بِأَصحابِهِ ، ثُمَ قُرِّبَ إلَيهِ فَرَسُهُ فَاستَوى‏ عَلَيهِ ، وتَقَدَّمَ نَحوَ القَومِ في نَفَرٍ مِن أصحابِهِ ، وبَينَ يَدَيهِ بُرَيرُ بنُ خُضَيرٍ الهَمدانِيُّ ، فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : كَلِّمِ القَومَ يا بُرَيرُ وَانصَحهُم . فَتَقَدَّمَ بُرَيرٌ حَتّى‏ وَقَفَ قَريباً مِنَ القَومِ وَالقَومُ قَد زَحَفوا إلَيهِ عَن بُكرَةِ أبيهِم ، فَقالَ لَهُم بُرَيرٌ : يا هؤُلاءِ اتَّقُوا اللَّهَ ؛ فَإِنَّ ثَقَلَ مُحَمَّدٍ صلى اللَّه عليه و آله قَد أصبَحَ بَينَ أظهُرِكُم ، هؤُلاءِ ذُرِّيَّتُهُ وعِترَتُهُ وَبناتُهُ وحَرَمُهُ ، فَهاتوا ما عِندَكُم ، ومَا الَّذي تُريدونَ أن تَصنَعوا بِهِم ؟ فَقالوا : نُريدُ أن نُمَكِّنَ مِنهُمُ الأَميرَ عُبَيدَ اللَّهِ بنَ زِيادٍ فَيَرى‏ رَأيَهُ فيهِم . فَقالَ بُرَيرٌ : أفَلا تَرضَونَ مِنهُم أن يَرجِعوا إلَى المَكانِ الَّذي أقبَلوا مِنهُ ؟ وَيلَكُم يا أهلَ الكوفَةِ ! أنَسيتُم كُتُبَكُم إلَيهِ وعُهودَكُمُ الَّتي أعطَيتُموها مِن أنفُسِكُم وأشهَدتُمُ اللَّهَ عَلَيها وكَفى‏ بِاللَّهِ شَهيداً ؟ وَيلَكُم ! دَعَوتُم أهلَ بَيتِ نَبِيِّكُم وزَعَمتُم أنَّكُم تَقتُلونَ أنفُسَكُم مِن دونِهِم ، حَتّى‏ إذا أتَوكُم أسلَمتُموهُم لِعُبَيدِ اللَّهِ ، وحَلَّأتُموهُم عَن ماءِ الفُراتِ الجاري وهُوَ مَبذولٌ ، يَشرَبُ مِنهُ اليَهودُ وَالنَّصارى‏ وَالمَجوسُ ، وتَرِدُهُ الكِلابُ وَالخَنازيرُ ! بِئسَما خَلَفتُم مُحَمَّداً في ذُرِّيَّتِهِ ! ما لَكُم ؟! لا سَقاكُمُ اللَّهُ يَومَ القِيامَةِ ! فَبِئسَ القَومُ أنتُم . فَقالَ لَهُ نَفَرٌ مِنهُم : يا هذا ! ما نَدري ما تَقولُ . فَقالَ بُرَيرٌ : الحَمدُ لِلَّهِ الَّذي زادَني فيكُم بَصيرَةً ، اللَّهُمَّ إنّي أبرَأُ إلَيكَ مِن فِعالِ هؤُلاءِ القَومِ ، اللَّهُمَّ ألقِ بَأسَهُم بَينَهُم حَتّى‏ يَلقَوكَ وأنتَ عَلَيهِم غَضبانُ . فَجَعَلَ القَومُ يَرمونَهُ بِالسِّهامِ ، فَرَجَعَ بُرَيرٌ إلى‏ وَرائِهِ (مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى: ج‏۱ ص‏۲۵۲، الفتوح: ج‏۵ ص‏۱۰۰) .

2.بَرَزَ بُرَيرُ بنُ خُضَيرٍ الهَمدانِيُّ وهُوَ يَقولُ : أنَا بُرَيرٌ وأبي خُضَيرٌ لَيثٌ يَروعُ الأُسدَ عِندَ الزِّئرِيَعرِفُ فينَا الخَيرَ أهلُ الخَيرِ أضرِبُكُم ولا أرى‏ مِن ضَيرِكَذاكَ فِعلُ الخَيرِ مِن بُرَيرِ قَتَلَهُ بَحيرُ بنُ أوسٍ الضَّبِّيُّ (المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۱۰۰ ، بحار الأنوار : ج ۴۵ ص ۱۵) .

تعداد بازدید : 128510
صفحه از 992
پرینت  ارسال به