نسخه اى از آن به خطّ شاه محمود نيشابورى به سال 952ق ، از موقوفات شاه سلطان حسين صفوى به سال 1110ق در كتاب خانه آستان قدس رضوى موجود است . ^۱
البته مرحوم بيانى در احوال و آثار خوشنويسان ، چندين نسخه ديگر از اين رساله را در كتاب خانه هاى ديگر معرّفى نموده است . ^۲
در اين جا دو نكته شايان ذكر است :
1 . مرحوم شيخ آقا بزرگ تهرانى و علاّمه امين عاملى ، نام پدر ناظم را « يوسف » آورده اند ، در حالى كه خود در مقدّمه رساله حاضر به نام « سيف الدين » تصريح دارد . مرحوم بيانى نيز نام پدر او را « سيف الدين » آورده است .
2 . ناظم در مقدّمه اشاره نموده كه در چهل سالگى به ترتيب دادن اين رساله پرداخته و چنانچه خواهد آمد ، نظم رساله به سال 907 ق ، انجام پذيرفته است . پس تاريخ تولّد وى بايد حدود سال 867 ق باشد .

رساله حاضر

اين رساله ، شامل چهل حديث نبوى است كه ناظم ، آنها را در موضوع عدالت و ستم پادشاهان جمع آورى نموده و آن را به نام « سلطان معزّ الدين ابوالغازى » به نظم كشيده و قانون العداله ناميده است .
ناظم ، اين اشعار را بنا بر مادّه تاريخى كه در پايان رساله آورده ، به مدّت ده روز سروده كه آغاز آن ، روز استفتاح ( نيمه رجب ) سال 907 ، مطابق جمله « مدح اربعين حديث » بوده است و بنا بر گفته خود ، بايد روز 25 رجب اين سال از آن فارغ شده باشد .
در هيچ يك از مصادر و فهارس كتب خطّى ، اثرى از اين رساله يافت نشد و تنها نسخه اى كه از آن به دست آمد ، نسخه حاضر بود كه سابقا از متملّكات مرحوم سيّد