۱۷۹۲۸.عنه عليه السلام :اعلَمْ أنَّ الراسِخِينَ في العِلمِ هُمُ الذينَ أغناهُم عَنِ اقتِحامِ السُدَدِ المَضروبَةِ دونَ الغُيوبِ الإقرارُ بجُملَةِ ما جَهِلُوا تَفسيرَهُ مِن الغَيبِ المَحجوبِ ، فَمَدَحَ اللّهُ تعالى اعتِرافَهُم بالعَجزِ عَن تَناوُلِ ما لم يُحيطُوا بهِ عِلما ، و سَمَّى تَركَهُمُ التَّعَمُّقَ فيما لم يُكَلِّفْهُم البَحثَ عن كُنهِهِ رُسوخا . ۱
۱۷۹۲۹.عنه عليه السلام :إنَّ اللّهَ افتَرَضَ علَيكُم فَرائضَ فلا تُضَيِّعوها ......... و سَكَتَ لَكُم عَن أشياءَ و لم يَدَعْها نِسيانا فلا تَتَكَلَّفوها . ۲
۱۷۹۳۰.عنه عليه السلام :إنَّ تَضييعَ المَرءِ ما وُلِّيَ و تَكَلُّفَهُ ما كُفيَ لَعَجزٌ حاضِرٌ و رَأيٌ مُتَبَّرٌ ۳ . ۴
۱۷۹۳۱.الإمامُ الحسنُ عليه السلامـ لمّا سَألَهُ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام عن الكُلفَةِ ـ: التَّمسُّكُ بمَنْ لا يُؤمِنُكَ ، و النَّظرُ فيما لا يَعنيكَ . ۵
۱۷۹۳۲.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :مِن العُلَماءِ مَن يَضَعُ نفسَهُ لِلفَتيا و يقولُ : سَلُوني ، و لَعلَّهُ لا يُصيبُ حَرفا ، و اللّهُ لا يُحِبُّ المُتَكَلِّفينَ . ۶
۱۷۹۲۸.امام على عليه السلام :بدان كه راسخان در علم كسانى هستند كه اعتراف به آنچه در پس پرده غيب است و تفسيرش را نمى دانند، آنها را از نسنجيده در آمدن بر پرده هاى غيب بى نياز كرده است. پس، خداوند متعال اعتراف آنان را به ناتوانى در رسيدن به آنچه بدان احاطه علمى ندارند، ستوده است و فرو گذاشتن سختگيرى و باريك بينى را در آنچه مكلّف به جستجو از كُنه و حقيقت آن نيستند، رسوخ [در علم ]ناميده است.
۱۷۹۲۹.امام على عليه السلام :خداوند، فرايضى را بر شما واجب فرموده است. پس آنها را فرو مگذاريد ......... و چيزهايى را هم براى شما مسكوت گذاشته است، نه اين كه گفتن آنها را فراموش كرده باشد. پس براى دانستن آنها، خود را به تكلّف و زحمت نيندازيد.
۱۷۹۳۰.امام على عليه السلام :فرو گذاردن آدمى آنچه را كه به عهده او وا گذار شده و پرداختن متكلّفانه به كارى كه از عهده او برداشته شده [و به عهده كسى ديگر است]، نا توانى اى آشكار و انديشه اى تباه كننده است.
۱۷۹۳۱.امام حسن عليه السلامـ در پاسخ به اين پرسش امير المؤمنين عليه السلام از او كه تكلّف چيست؟ ـفرمود : تمسّك جستن به كسى كه به تو امان نمى دهد و انديشيدن در چيزهاى بيهوده و بى ربط.
۱۷۹۳۲.امام صادق عليه السلام :علمايى هستند كه خود را در مَسند فتوا مى نشانند و مى گويند: از من بپرسيد. در حالى كه اى بسا حتى يك كلمه اش [از پاسخ هايى كه مى دهد] درست نباشد و خداوند متكلّفان را دوست نمى دارد.
