۱۳۳۹۰.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :سَلُوا رَبَّكُمُ العَفوَ و العافِيَةَ ؛ فإنَّكُم لَستُم مِن رِجالِ البَلاءِ ، فإنَّهُ مَن كانَ قَبلَكُم مِن بَني إسرائيلَ شُقُّوا بِالمَناشيرَ عَلى أن يُعطُوا الكُفرَ فَلَم يُعطوهُ . ^۱

۱۳۳۹۱.الإمامُ الرِّضا عليه السلام :شَكا يوسُفُ في السِّجنِ إلَى اللّهِ فَقالَ : يا رَبِّ بِما استَحقَقتُ السِّجنَ ؟ فَأوحَى اللّهُ إلَيهِ : أنتَ اختَرتَهُ حينَ قُلتَ : رَبِّ السِّجنُ أحَبُّ إلَيَّ مِمّا يَدعونَني إلَيهِ، هَلاّ قُلتَ: العافِيَةُ أحَبُّ إلَيَّ مِمّا يَدعونَني إلَيهِ ؟ ! ^۲

(انظر) البلاء : باب 418.

2728

أدعِيَةٌ في طَلَبِ العافِيَةِ

۱۳۳۹۲.الدعوات : كانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله يَدعو و يَقولُ :أسألُكَ تَمامَ العافِيَةِ ، ثُمَّ قالَ : تَمامُ العافِيَةِ : الفَوزُ بِالجَنَّةِ ، و النَّجاةُ مِنَ النّارِ . ^۳

۱۳۳۹۳.الاءمامُ عليٌّ عليه السلامـ مِن دُعاءٍ عَلَّمَهُ لاِبنِهِ الحَسَنِ عليه السلام ـ: لا تُفَرِّقْ بَيني و بَينَ العافِيَةِ أبَدا ما أبقَيتَني . ^۴

۱۳۳۹۰.امام صادق عليه السلام :از خداوند بخشش و عافيت مسألت كنيد؛ زيرا شما مرد رنج و بلا نيستيد. پيش از شما افرادى از بنى اسرائيل بودند كه با ارّه شقّه شدند تا كفر بورزند، امّا كفر نورزيدند.

۱۳۳۹۱.امام رضا عليه السلام :يوسف عليه السلام در زندان به درگاه خدا شِكوه كرد و گفت: بار خدايا! به چه سبب سزاوار زندان شدم؟ خداوند به او وحى فرمود كه: تو خود زندان را انتخاب كردى؛ آن گاه كه گفتى: «پروردگار من! زندان را خوشتر دارم از آنچه مرا به سوى آن فرا مى خوانند.» چرا نگفتى: عافيت را خوشتر دارم از آنچه مرا به سوى آن فرامى خوانند؟

2728

دعاهايى در عافيت طلبى (از خدا)

۱۳۳۹۲.الدعوات:پيامبر خدا صلى الله عليه و آله دعا مى كرد و مى گفت: عافيت كامل عطايم فرما. سپس مى گفت: عافيت كامل همان رسيدن به بهشت است و رستن از آتش.

۱۳۳۹۳.امام على عليه السلامـ در دعايى كه به فرزند خود حسن عليه السلام آموزش داد ـگفت : [خدايا ]تا زنده ام هرگز ميان من و عافيت جدايى مينداز.

۱۳۳۸۸.الدعوات :رُويَ أنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله دَخلَ عَلى مَريضٍ ، قالَ : ما شأنُكَ؟ قالَ : صَلَّيتَ بِنا صلاةَ المَغربِ فقرأتَ القارِعَةَ ، فقلتُ : اللّهمَّ إن كانَ لي عندَكَ ذَنبٌ تريدُ أن تُعذِّبني بهِ في الآخِرَةِ فَعَجِّلْ ذلكَ في الدُّنيا؛ فَصرتُ كَما ترى! فقال صلى الله عليه و آله : بِئسَما قُلتَ ، أ لا قُلتَ، رَبَّنا آتِنا في الدّنيا حَسَنَةً و في الآخِرَةِ حَسَنَةً و قِنا عَذابَ النّارِ ؟! فَدَعا لَهُ حَتّى أفاقَ . ^۱

۱۳۳۸۹.الإمامُ زينَ العابدينُ عليه السلامـ لَمّا ضَرَبَ عَلى كَتِفِ رَجُلٍ يَطوفُ بِالكَعبَةِ و يَقولُ : اللّهُمَّ إنّي أسألُكَ الصَّبرَ ـ: سَألتَ البَلاءَ ! قُلِ : اللّهُمَّ إنّي أسألُكَ العافِيَةَ ، و الشُّكرَ عَلَى العافِيَةِ . ^۲

۱۳۳۸۸.الدعوات :روايت شده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله بر بيمارى وارد شد و حالش را پرسيد او گفت: نماز مغرب براى ما خواندى و سوره قارعه را در آن تلاوت كردى؛ من گفتم: خدايا، اگر من گناهى نزد تو دارم كه مى خواهى مرا بدان در آخرت عذاب كنى، آن را در همين دنيا جلو بينداز؛ پس اينگونه كه مى بينى گرفتار شدم. حضرت فرمود: بد حرفى زدى. چرا نگفتى: «اى پروردگار ما! ما را در دنيا و در آخرت نيكى عطا فرما و از عذاب آتش نگهمان دار»؟ سپس رسول خدا صلى الله عليه و آله براى سلامتى آن مرد دعا كرد و او بهبود يافت.

۱۳۳۸۹.امام زين العابدين عليه السلامـ آنگاه كه مردى را در حال طواف ديد كه مى گويد: بار خدايا! به من صبر عطا فرما! و دستى به شانه او زد ـفرمود : بلا مى طلبى؟ بگو: بار خدايا! به من عافيت و شكر بر عافيت عطا فرما.