ترجمه هاى «مفتاح الفلاح» و ترجمه آقاجمال خوانسارى

على صدرايى خويى

دعا، در فرهنگ شيعه از جايگاه رفيعى برخوردار است. اين مسئله، به جهت اهمّيت ويژه اى است كه امامان شيعه براى مناجات و راز و نياز با حق تعالى قائل بوده اند. دانشمندان شيعه نيز براى حفظ و عرضه اين فرهنگ، كتابهاى ارزشمندى نوشته اند كه «مفتاح الفلاح» يكى از آنهاست. در اين مقال، نظرى اجمالى به اين كتاب و ساختار آن داريم و پس از توضيحى درباره ترجمه هاى پارسى اين اثر، با نگرشى ويژه به ترجمه آقا جمال خوانسارى مى پردازيم.

«مفتاح الفلاح»

اين اثر ارزشمند، نگارش دانشمند شهير عصر صفوى، بهاء الدين محمد بن حسين حارثى عاملى، مشهور به شيخ بهايى (م1030ق) است. شيخ بهايى، در اغلب علوم و فنون عصر خويش از جمله فقه، تفسير، اصول فقه، فلسفه، عرفان، رجال، حديث، علوم غريبه، مهندسى و ستاره شناسى داراى اطّلاعات وسيعى بوده و در هر رشته، آثارى بس