اين امر نيز تسرّى مى يابد.
نكته سوم: گفته اند كه از آيه وهو فى الخصام غير مبين، كاستى عقل زنان برداشت مى شود؛ اين نيز برداشتى اجتهادى و ناصحيح است، بلكه آيه به صراحت بر ضعف بيان زنان به هنگام جدل، دلالت دارد نه بر ضعف عقل آنها. اگر بگويند ضعف بيان، ناشى از ضعف عقل است (چنانكه ابوالفتوح رازى در تفسيرش گفته است) مى گوييم: چه بسا كه ضعف بيان، ناشى از غلبه احساس باشد، نه ضعف عقل.
نكته چهارم: گفته اند: از رواياتى كه مى گويد با زنان مشورت نكنيد معلوم مى شود كه عقل زنان نقصان دارد؛ در حالى كه اين برداشتى شخصى و نادرست است؛ زيرا به نظر مى رسد كه علّت منع مشورت با آنها چيرگى احساس و عواطف و عجز آنها باشد، نه نقصان عقل. بهتر است نويسنده يك بار بدون پيشداورى و ذهنيّت، روايات اين باب را مرور كند ـ البته اگر به روايت صحيحى در اين زمينه دست يافتند ـ تا بر ايشان معلوم شود كه درهيچ يك از آن روايات صحبتى از ضعف عقل نشده است.
نكته پنجم: گفته اند: از روايات «نكوهش اطاعت از زنان»، و روايات «منع ولايت براى زنان» و… نيز نقصان عقل زنان برداشت مى شود؛ در حالى كه به نظر مى رسد علّت منع و نكوهش در اين گونه روايات نيز همان غلبه احساس و عواطف و عجز و امثال اينها باشد، چنانكه همين تعليل در متن برخى روايات آمده است.
نكته ششم: در مجموع، بيانات ايشان درباره حديث «حُسن تبعّل» كه ظاهراً آن را در نقد مصاحبه خانم منيره گرجى با مجله «زن روز» نوشته اند، تُند، بى ادبانه و توأم با توهين و تهمت، ركيك، و از طرف ديگر كاملاً عاميانه و غير علمى است. براى من جاى بسى تعجب است كه مقاله اى حاوى چنين اشكالاتى توسط نشريّه اى علمى ـ تخصصى منتشر شده است.
نكته هفتم: جناب حسينيان براى اثبات اعتبار حديث جهاد المرأة حُسن التبعّل، شش دليل اقامه كرده اند:
1 ـ اين حديث در كتابهاى معتبر شيعى مانند: كافى، من لايحضره الفقيه، نهج البلاغه، الخصال، تحف العقول،