307
ميزان الحكمه ج 07

(انظر) وسائل الشيعة : 11 / 527 باب 3.

2630

الحَثُّ عَلى بَذلِ المَعروفِ إلَى الحَيَواناتِ

۱۲۷۵۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ مِن وَصِيَّتِهِ لِمَن يَستَعمِلُهُ عَلَى الصَّدَقاتِ ـ: ثُمَّ احدُرْ ۱ إلَينا ما اجتَمَعَ عِندَكَ نُصَيِّرْهُ حَيثُ أمَرَ اللّهُ بِهِ ، فإذا أخَذَها أمينُكَ فأوعِزْ إلَيهِ ألاّ يَحولَ بَينَ ناقَةٍ و بَينَ فَصيلِها ۲ ، و لا يَمْصُر ۳ لَبَنَها فيَضُرَّ ذلكَ بِوَلَدِها، و لا يَجهَدَنَّها رُكوبا ، و لْيَعدِلْ بَينَ صَواحِباتِها في ذلكَ و بَينَها ، و لْيُرَفِّهْ عَلَى اللاغِبِ ۴ و لْيَسْتَأْنِ ۵ بالنَّقِبِ ۶ و الظّالِعِ ۷ ، و لْيُورِدْها ما تَمُرُّ بِهِ مِنَ الغُدُرِ ۸ ، و لا يَعدِلْ بِها عَن نَبتِ الأرضِ إلى جَوادِّ الطُرُقِ ۹ ، و لْيُرَوِّحْها في السّاعاتِ ، و لْيُمهِلْها عِندَ النِّطافِ ۱۰ و الأعشابِ ، حتّى تَأتيَنا بإذنِ اللّهِ بُدَّنا ۱۱ مُنْقِياتٍ ۱۲ غَيرَ مُتعَباتٍ و لا مَجهُوداتٍ ۱۳ . ۱۴

2630

تشويق خوبى كردن به حيوانات

۱۲۷۵۳.امام على عليه السلامـ در توصيه به مأمور جمع آورى زكات ـنوشت : اموالى را كه از زكات نزد تو گرد آمده است، براى ما بفرست تا آنها را در مواردى كه خداوند دستور داده به مصرف رسانيم. وقتى چارپايان را به امين خود سپردى، به او گوشزد كن كه ميان شتر و كرّه اش جدايى نيفكند و همه شيرشان را ندوشد به طورى كه به بچّه آنها آسيب رسد. از آنها زياد سوارى نگيرد و خسته شان نكند و در سوارى گرفتن از آنها عدالت را رعايت كند و چارپاى خسته و مانده را استراحت دهد و با چارپايى كه سُمش آسيب ديده و از راه مانده است، مدارا كند و به هر آبگيرى كه مى رسد آنها را آب دهد و از زمينهاى سرسبز و علفزار به جاده هاى خشك و خالى نراند و هر از چند گاهى آنها را استراحت دهد و در جاهايى كه آب و علف دارد، به آنها فرصتى دهد [كه آب بياشامند و بچرند]، تا به اذن خداوند با تنى فربه و چاق و نا خسته و نا رنجور به دست ما رسند.

1.أي سُق إلينا سريعا.

2.فصيل الناقة : ولدها و هو رضيع.

3.مَصْر اللبن : حلب ما في الضرع جميعه.

4.أي لِيُرِح ما اُلغِب أي أعياه التعب.

5.ليستأنِ : أي يَرفق ، من الأناة بمعنى الرِّفق.

6.النَّقِب ـ بفتح فكسر ـ ما نَقِبَ خُفّه ـ كفَرِح ـ : أي تخرّق.

7.ظَلَعَ البعيرُ : غمز في مشيته.

8.الغُدُر ـ جمع غدير ـ : ما غادره السيل من المياه.

9.أي الطرق التي لا مرعى فيها.

10.النِّطاف ـ جمع نُطفة ـ : المياه القليلة، أي يجعل لها مُهلة لتشرب و تأكل.

11.البُدَّن ـ بضم الباء و تشديد الدال ـ : السمينة.

12.المُنقِيات : اسم فاعل من أنقت الإبل إذا سَمِنَت.

13.مجهودات : بلغ منها الجَهد و العناء مبلغا عظيما.

14.نهج البلاغة : الكتاب ۲۵.


ميزان الحكمه ج 07
306

۱۲۷۵۱.الكافي عن مُصادِفٍ :كُنتُ مَعَ أبي عَبدِ اللّهِ عليه السلام بَينَ مَكَّةَ و المَدينَةِ ، فَمَرَرنا عَلى رَجُلٍ في أصلِ شَجَرَةٍ و قَد ألقى بِنَفسِهِ ، فقالَ : مِلْ بِنا إلى هذا الرَّجُلِ فإنّي أخافُ أن يَكونَ قَد أصابَهُ عَطَشٌ ، فمِلنا فإذا رَجُلٌ مِنَ الفَراسِينَ طَويلُ الشَّعرِ ، فسَألَهُ أ عَطشانٌ أنتَ ؟ فقالَ : نَعَم ، فقالَ لي : اِنزِلْ يا مُصادِفُ فاسقِهِ ، فنَزَلتُ و سَقَيتُهُ ، ثُمَّ رَكِبتُ و سِرنا . فقُلتُ : هذا نَصرانِيٌّ ، فتَتَصَدَّقُ عَلى نَصرانِيٍّ ؟! فقالَ : نَعَم إذا كانوا في مِثلِ هذا الحالِ . ۱

۱۲۷۵۲.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام :أخَذَ أبي بِيَدي ، ثُمَّ قالَ : يا بُنَيَّ ، إنَّ أبي مُحَمَّدَ بنَ عَلِيٍّ عليه السلام أخَذَ بِيَدي كما أخذتُ بِيَدِكَ و قالَ : إنَّ أبي عَلِيَّ بنَ الحُسَينِ عليهما السلام أخَذَ بِيَدي و قالَ : يا بُنَيَّ افعَلِ الخَيرَ إلى كُلِّ مَن طَلَبَهُ مِنكَ ، فإن كانَ مِن أهلِهِ فقَد أصَبتَ مَوضِعَهُ ، و إن لَم يَكُن مِن أهلِـهِ كُنتَ أنتَ مِن أهلِهِ ، و إن شَتَمَكَ رَجُلٌ عَن يَمينِكَ ثُمَّ تَحَوَّلَ إلى يَسارِكَ فَاعتَذَرَ إلَيكَ فَاقبَلْ عُذرَهُ . ۲

۱۲۷۵۱.الكافىـ به نقل از مُصادِف ـ: در بين راه مكّه و مدينه همراه امام صادق عليه السلام بودم، كه ديديم مردى در كنار درختى افتاده است. حضرت فرمود: راه را به طرف اين مرد كج كنيم. مى ترسم از تشنگى به اين حال افتاده باشد. پس، راه خود را به طرف او كج كرديم. ديديم مردى از فرّيسيان است با موهاى بلند. حضرت از او پرسيد: آيا تشنه اى؟ عرض كرد: آرى. حضرت به من فرمود: اى مصادف! پياده شو و به او آب بده. من پياده شدم و به او آب دادم. سپس سوار شديم و رفتيم. من عرض كردم: اين مرد نصرانى بود، آيا به يك نصرانى احسان مى كنى؟ فرمود: اگر در چنين وضعى بودند، آرى.

۱۲۷۵۲.امام كاظم عليه السلام :پدرم دست مرا گرفت و فرمود: پسرم! همچنان كه من دست تو را گرفته ام، پدر من نيز دست مرا گرفت و فرمود: پدرم على بن حسين عليهما السلام دست مرا گرفت و فرمود: پسرم! به هر كس كه از تو احسانى خواست، احسان كن؛ زيرا اگر لايق احسان باشد، تو به جا احسان كرده اى و اگر لايق آن نباشد تو لياقت و فضيلت احسان كردن را يافته اى. اگر مردى از طرف راستت به تو ناسزا گفت و سپس به سمت چپت آمد و از تو پوزش خواست پوزش او را بپذير.

1.الكافي : ۴/۵۷/۴ .

2.الكافي : ۸/۱۵۲/۱۴۱.

  • نام منبع :
    ميزان الحكمه ج 07
    سایر پدیدآورندگان :
    شیخی، حمید رضا
    تعداد جلد :
    14
    ناشر :
    سازمان چاپ و نشر دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1386
    نوبت چاپ :
    هفتم
تعداد بازدید : 568121
صفحه از 575
پرینت  ارسال به