اگر جهاد پيش بيايد ، به ميدان جنگ نمى روند؛ براى اين كه نمى توانند از اراضى وسيع و انبارهاى پر از غلّه و زر و سيم فراوان خود ، دل بكنند و عازم ميدان جنگ گردند؛ چون مى دانند كه در آن جا خطر كشته شدن هست .
و خداوند ، همان طور كه در كلامش آمده ، حريص را دوست نمى دارد. حتى اگر يك حريص ، قبل از مرگ ، تمام اموال خود را غير از آنچه براى معاش بازماندگان ضرورت دارد ، انفاق كند و به محتاجان بدهد ، بعيد است كه خداوند او را به بهشت ببرد؛ چون به طورى كه تجربه شده ، حرص جمع آورى مال ، از آن جا شروع مى شود كه افراد توانسته اند در مدّتى كم ، از طرق نامشروع ، مال فراوانى به دست بياورند و اين موضوع آنها را تشويق كرده كه باز از همان طريق، به همان اندازه يا بيشتر، به ثروت برسند .
به همين جهت ، انفاق اين طور اموال در راه خدا، گناه ناشى از تحصيل آن را كه موجب شده گروهى از مردم مورد ، اجحاف قرار بگيرند، جبران نمى كند، و نيازى به اثبات ندارد كه تحصيل مال از طرق نامشروع، تجاوز به حقوق مردم است .

اين گونه افراد در دنيا از مال خود لذتى نمى برند ، مگر لذتِ شمردن زر و سيم و انديشه اين كه داراى اراضى وسيع هستند . وضع آنها در جهان ديگر نيز همان است كه در كلام خدا آمده است .

زحمتكشان

اما افراد زحمتكش را كه براى كسب روزى كار مى كنند و قدرى از درآمد خود را ذخيره مى نمايند تا در روز ناتوانى از آن بهره مند شوند ، نمى توان حريص دانست. آنها افرادى هستند عاقل و برخوردار از قناعت كه فكر آينده بازماندگان خود را مى كنند.
اين نوع افراد كه به فكر دوره پيرى خود هستند، يا در فكر اين هستند كه پس از مرگشان زن و فرزندان آنها دچار فقر نشوند ، نزد خداوند مأجور خواهند بود و اگر از آنها اعمالى سر نزند كه مستوجب كيفر باشند ، بعد از مرگ به بهشت خواهند رفت.
نيز در هر قدم ، كارها به دست همين افراد صورت مى گيرد و اينها هستند كه زراعت مى كنند و دام مى پرورانند و درختان ميوه پرورش مى دهند و خانه مى سازند و با انواع صنايع ، احتياجات دنيوى هموطنان خود را رفع مى نمايند و اگر مسلمان باشند ، به هنگام جهاد، در راه خدا پيكار مى كنند و به ميدان جنگ مى روند و كشته مى شوند .
اما آنها كه حريص هستند و در همه عمر ، غير از جمع آورى مال، كار و آرزويى ندارند، كارى نمى كنند كه براى ملت خود مفيد باشد و