مقدمه

حضرت عبدالعظيم بن عبداللّه بن على بن حسن بن زيد بن حسن بن على بن ابى طالب عليهماالسلام كه به عبدالعظيم حسنى شهرت يافته، از جمله عالمان و راويان بزرگ حديث شمرده شده كه جايگاه والايى را در بين محدثان عصر خويش و عصر متأخر احراز كرده است.
اساتيد برجسته، و همچنين شاگردان بزرگ وى بهترين شاهد بر اين مدعا هستند.
اين جايگاه رفيع روايى موجب آن گرديده كه روايات ايشان مورد توجه مؤلفان جوامع حديثى قرار گيرد، و حتى برخى از ايشان، روايات آن حضرت را گرد آورده و مسند جامع روايات ايشان را تأليف كرده اند.
اين مقاله بر آن است كه جايگاه روايى آن حضرت را از جهات مختلف به خوانندگان بنماياند و محتواى روايات آن حضرت را به اجمال بررسى كند. لذا مباحث اين مقاله را در چهار فصل پى مى گيريم:
فصل اوّل: حضرت عبدالعظيم در منابع رجالى
فصل دوم: طبقه روايى حضرت عبدالعظيم
فصل سوم:روايات حضرت عبدالعظيم
فصل چهارم:مسانيد حضرت عبدالعظيم