مفهوم امامت در پرتو آيه ابتلاى حضرت ابراهيم عليه ‏السلام - صفحه 115

مفهوم امامت در پرتو آيه ابتلاى حضرت ابراهيم عليه ‏السلام

اصغر غلامى‏ ۱

چكيده: امامت مقامى الاهى است كه به برخى از پيامبران و بندگان برگزيده، عطا مى‏شود. تفسيرها و برداشتهاى متعدّدى از امامت ارائه شده و بر همين اساس، مبانى متفاوتى در فهم مقام امامت به وجود آمده است. امام به معنى كسى است كه از او تبعيّت مى‏شود. بر اساس آيه 124 سوره بقره و با استناد به آيات و روايات، مقام امامت، عهدى الاهى است كه به جعل خدا صورت مى‏گيرد و از مقام نبوّت و رسالت افضل است. مقام امامت پس از ابتلائات الاهى، به حضرت ابراهيم عليه ‏السلام عطا شده است.
برخى از مفسّران اهل سنّت، امامتِ مطرح شده در آيه را به نبوّت و رسالت تفسير كرده‏اند. ديدگاههاى مفسّران اهل سنّت از جمله فخر رازى، ذيل آيه مطرح و نقد و بررسى و سپس آراء مفسّران شيعه بيان شده است. بعضى از مفسّران نيز در تبيين آيه، مقام امامت تكوينى را مطرح كرده‏اند كه تا حدودى متأثّر از مبانى عرفانى و فلسفى است.

1.محقّق و پژوهشگر.

صفحه از 137