(انظر) الدنيا : باب 1232 ـ 1233.

161

لَولا مَخافَةُ الفُرقَةِ

۹۴۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :فنَظَرْتُ فإذا ليس لي رافِدٌ و لا ذابٌّ و لا مُساعِدٌ ، إلاّ أهلَ بيتي فضَنَنتُ بهم عنِ المَنِيّةِ ، فأغْضَيْتُ علَى القَذى ، و جَرَعْتُ رِيقي علَى الشَّجا . ^۱

۹۵۰.عنه عليه السلام :فو اللّهِ ما كانَ يُلقى في رُوعي و لا يَخطِرُ بِبالي أنّ العربَ تُزعِجُ هذا الأمرَ مِن بَعدِهِ صلى الله عليه و آله عن أهلِ بيتِهِ، و لا أنّهُم مُنَحُّوهُ عنّي مِن بَعدِه ......... حتّى رأيتُ راجِعةَ النّاسِ قد رجَعَتْ عنِ الإسلامِ يَدْعونَ إلى مَحْقِ دِينِ محمّدٍ صلى الله عليه و آله ، فخَشِيتُ إنْ لم أنصُرِ الإسلامَ و أهلَهُ أن أرى فيهِ ثَلْما أو هَدْما تكونُ المُصيبةُ بهِ علَيَّ أعظمَ ......... . ^۲

۹۵۱.عنه عليه السلام :و ايمُ اللّهِ، لولا مَخافةُ الفُرقَةِ بَيْنَ المسلمينَ ، و أن يَعودوا إلَى الكفرِ و يَعْوَرَّ الدِّينُ، لَكُنّا قد غَيّرْنا ذلكَ ما استَطَعْنا . ^۳

161

اگر ترس از تفرقه و جدايى نبود

۹۴۹.امام على عليه السلام :پس، نگريستم و ديدم كه نه مرا يارى است و نه مدافعى و نه مددكارى مگر خاندانم. از اين رو، دريغم آمد آنان را به كام مرگ سپارم . پس، چشمِ خاشاك خليده را بر هم نهادم و با استخوانى در گلو، آب دهانم را فرو بردم.

۹۵۰.امام على عليه السلام :به خدا سوگند حتى فكرش را هم نمى كردم و از انديشه ام نمى گذشت كه پس از پيامبر صلى الله عليه و آله عرب خلافت را از خاندان او بر كَنَد، يا پس از او مرا از عهده دار شدن آن باز دارد ......... تا آنكه ديدم گروهى واپس گرا از اسلام برگشته ، مردم را به نابودى دين محمّد صلى الله عليه و آله فرامى خوانند. پس، ترسيدم كه اگر اسلام و مسلمانان را يارى نكنم شاهد رخنه اى يا زير و رو شدنى در آن باشم، كه مصيبت آن بر من سخت تر ـ از محروم ماندن از خلافت ـ بود.

۹۵۱.امام على عليه السلام :سوگند به خدا اگر بيم آن نبود كه مسلمانان پراكنده شوند و به كفر بازگردند و دين صدمه ببيند، بى گمان تا آن جا كه توان داشتيم اين وضع را دگرگون مى ساختيم.