مى فرمايد :
هُوَ مَثَلٌ ضَرَبَهُ اللّهُ لَنا ، فَالنَّبِيُّ صلى الله عليه و آله و الأْئِمَّةُ ـ صَلَوات اللّه عَلَيْهِم أجْمَعين ـ مِن دَلالاتِ اللّهِ وَ آياتِهِ الَّتي يُهتَدى بِهَا إلَى التَّوحِيدِ وَ مَصالِحِ الدِّينِ وَ شَرائِعِ الإْسلامِ وَ الفَرائِضِ وَ السُّنَنِ .^۱اين ، مَثَلى است كه خداوند ، در باره ما زده است . بنا بر اين ، پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمّه ، ـ كه درودهاى خداوند بر آنان باد ـ ، از نشانه ها و علايم وجود خدا هستند كه به واسطه آنها ، به توحيد و مصالح دين و شرايع اسلام و فرايض و سنن ، راه بُرده مى شود .
روشنايى روز با پرتوافشانى خورشيد ، استمرار دارد و خورشيد ، براى راه نمايى عالَم مادّه ، نورافشانى مى كند تا جانداران ، راه خود را گم نكنند. اهل بيت عليهم السلام نيز خورشيد هدايتِ مردمان اند و بهترين راه نمايانِ جهان هستى اند كه مردم را با توحيد ، مصالح دين و برنامه هاى زندگى ، آشنا مى كنند و بى توجّهى به سفارش هاى ايشان، دورى از برنامه صحيح زندگى است.

اصلى ترين جايگاه نور الهى

در ادامه «آيه نور» ، به جايگاهى اشاره مى شود كه نور الهى را در آن جا بايد جُست :
«فِى بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَ الْأَصَالِ رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَـرَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقَامِ الصَّلَوةِ وَ إِيتَآءِ الزَّكَوةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَـرُ . ² [آن چراغ] در خانه هايى است كه خداوند ، رخصت داده است كه بالا برده شوند و نام وى در آنها ، ياد شود و او را در آن جا ، بامدادان و شبانگاهان ، به پاكى بستايند . مردانى كه بازرگانى و خريد و فروش ، ايشان را از ياد خدا و بر پا داشتن نماز و دادن زكات ، مشغول نكند ؛ و از روزى مى ترسند كه دل ها و ديدگان ، در آن روز ،

3 . انوار اهل بيت عليهم السلام در جهت هدايت انسان ها

اين عبارت از «زيارت جامعه» كه : «فجعلَكُم فى بيوتٍ أذِنَ اللّهُ أن تُرفَع وَ يُذكر فيها اسْمه» ، اشاره اى است به «آيه نور» كه معركه آراى مترجمان و مفسّران قرآن است و هر مترجمى ، هنر خويش را در باز گرداندن اين آيه ، به نمايش گذاشته است ، هر چند همگان اعتراف دارند كه شيرينى آيه در زبان عربى ، وصف ناشدنى است. در اين آيه ، با يكى از اوصاف پروردگار ، يعنى نور ، با زبان تشبيه ، آشنا مى شويم و آن گاه كه از دركِ همين تشبيه زيبا در مانديم ، به عظمت ذاتِ او ـ كه همواره براى ما ناشناخته خواهد مانْد ـ ، پى خواهيم بُرد :
«اللَّهُ نُورُ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كمِشْكوةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كأَنَّهَا كوْكبٌ دُرِّىٌّ يُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَـرَكةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَ لَا غَرْبِيَّةٍ يَكادُ زَيْتُهَا يُضِىءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَآءُ وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَـلَ لِلنَّاسِ وَ اللَّهُ بِكلِّ شَىْ ءٍ عَلِيمٌ .^۱خداوند ، نور آسمان ها و زمين است. داستان نورش ، همچون چراغدانى است كه در آن ، چراغى قرار دارد . آن چراغ ، در آبگينه اى است كه آبگينه ، گويى ستاره اى درخشان است كه از درخت مبارك زيتون ـ كه نه شرقى است ، نه غربى ـ ، افروخته مى شود. نزديك است كه روغنش ، با آن كه آتشى به آن نرسيده است، فروزان گردد . نور در نور است . خداوند ، به نور خويش ، هر كسى را كه بخواهد ، هدايت مى كند . و خداوند ، براى مردم ، مَثَل ها مى زند ، و خداوند به هر چيزى ، داناست» .
اهل بيت عليهم السلام ، همان نور هدايت الهى هستند كه به واسطه نور ايشان ، جامعه و بشر ، نورانى مى شوند و از ظلمات ، رهايى مى يابند .
هدايت جامعه و تلاش براى هدايت مردم به سوى توحيد ، از اهدافِ امامان عليهم السلام است. بر پايه روايتى ، امام صادق عليه السلام در تفسير آيه «اللَّهُ نُورُ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضِ»