اعجاز قرآن

«مُعجِز» و «مُعجزه»، اسم فاعل مفرد از باب افعال (اِعجاز) از ریشه «عَجز» و به معنای «ناتوان کننده» است.

معجزه در اصطلاح علم کلام، کار خارق العاده و همراه با تحدّی (درخواستِ آوردن مانند آن) است که نتوان مانند آن را انجام داد. خداوند، معجزه را به دست پیامبرش پدید می آورد تا نشان راستی رسالت وی باشد.

قرآن، در آیات مختلف، خود را معجزه روشن و کفایت کننده پیامبر خاتم می شمارد و از مخالفان خود و همه مردم جهان می خواهد تا با تمام قدرت خویش، مانند آن را بسازند؛[۱]قرآنی که با همان حروفی که همه اعراب با آن سر و کار دارند، نازل شده است.

از پیامبر(ص) نقل است که فرمود: «نشانه ای روشنگر برایتان آورده ام: این قرآن را که شما و همه امّت ها و دیگرِ عرب، از هماوردی با آن ناتوانید. آن به زبان شماست. پس حجّتی آشکار، رویاروی شماست».[۲]