[ آثار پايبندى به اوامر و نواهى الهى ]
وَ قَالَ : وَ عَلَيْكُمْ بِطَاعَةِ رَبِّكُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ ، فَإِنَّ اللّه َ رَبُّكُمْ . وَ اْعلَمُوا أَنَّ الإسْلاَمَ هُوَ التَّسْلِيمُ ، وَ التَّسْلِيمَ هُوَ الإسْلاَمُ ، فَمَنْ سَلَّمَ فَقَدْ أَسْلَمَ ، وَ مَنْ لَمْ يُسَلِّمْ فَلاَ إسْلاَمَ لَهُ .
وَ مَنْ سَرَّهُ أنْ يُبْلِغَ إلَى نَفْسِهِ فِى الإِْحْسَانِ فَلْيُطِعِ اللّه َ ، فَإِنَّ مَنْ أطَاعَ اللّه َ فَقَدْ أَبْلَغَ إلَى نَفْسِهِ فِى الإْحْسَانِ .
وَ إيَّاكُمْ و مَعَاصِىَ اللّه ِ أَنْ تَرْكَبُوهَا ؛ فَإنَّهُ مِنِ انْتَهَكَ مَعَاصِىَ اللّه ِ فَرَكِبَها فَقَدْ أَبْلَغَ فِى الإْسَاءَةِ إلَى نَفْسِهِ ، وَ لَيْسَ بَيْنَ الإْحْسَانِ وَ الإْساءَة مَنزِلَةً ؛ فَلأِهلِ الإْحْسَانِ عِنْدَ رَبِّهِمُ الجَنَّةُ ، وَلأِهْلِ الإْسَاءَةِ عِنْدَ رَبِّهِمُ النَّارُ ، فَاعْمَلُوا بِطَاعَةِ اللّه ِ ، وَ اجْتَنِبُوا مَعَاصِيَهُ .
وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ يُغْنِى عَنْكُمْ مِنَ اللّه ِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِهِ شَيْئاً ، لا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ ، وَ لا نَبِىٌّ مُرْسَلٌ ، وَ لا مَنْ دُونَ ذَلِكَ. فَمَنْ سَرَّهُ أنْ تَنْفَعَهُ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ عِنْدَ اللّه ِ فَلْيَطْلُبْ إلَى اللّه ِ أَنْ يَرْضَى عَنْهُ .
و فرمود كه : بر شما باد به اطاعت كردنِ پروردگار خود ، هر قدر كه توانيد ؛ زيرا كه خداى تعالى ، شما را آفريده (و اقسام نعمت هاى ظاهرى و باطنى ، عطا فرموده . و شكر مُنعم و اطاعت امر آفريدگار ، عقلاً و شرعا واجب است) . و بدانيد كه اسلام ، عبارت از تسليم [ است ] و انقياد است ، و تسليم ، عين اسلام است . پس هر كس كه تسليم و انقياد به جا مى آورد ، اسلام آورده . و كسى كه تسليم نمى نمايد ، اسلام ندارد ، و كسى كه خواهد كه نسبت به خود ، كمال نيكى به جاى آورد ، پس بايد كه اطاعتِ الهى كند ؛ زيرا كه هر كس اطاعت خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ مى كند ، نهايتِ احسان نسبت به خود كرده . و حذر كنيد از مرتكب شدن معاصى الهى ؛ زيرا كه كسى كه پرده نهى را مى دَرَد و مرتكب معاصى مى شود ، نهايتِ بدى [ را ] به خود كرده . و ميان۱بدى و خوبى ، واسطه و مرتبه اى نيست . و از براى جمعى كه اهل احسان و نيكوكارى باشند ، بهشت ، مقرّر است ، و از براى اهل بدى و عصيان ، آتش جهنّم مهياست . پس طاعت الهى به جاى آوريد و از معاصى خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ دورى كنيد . و بدانيد كه هيچ كس از آنها كه خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ آفريده ، هيچ چيز از عذاب و غضب الهى را از شما دفع نمى تواند كرد ؛ نه فرشته مقرّب ، و نه پيغمبر مُرسَل ، و نه كسى كه مرتبه اشپايين تر از اين باشد . و كسى كه خواهد كه شفاعتِ شفاعت كنندگان به او نفع رساند ، پس بايد كه طلب رضاى الهى كند ؛ زيرا كه تا خداى تعالى از بنده اى راضى نشود ، كسى شفاعت او [ را ] نمى كند .
وَ اعْلَمُوا أنَّ أحَداً مِنْ خَلْقِ اللّه َ لَمْ يُصِبْ رِضَا اللّه ِ إلّا بِطَاعَتِهِ وَ طَاعَةِ رَسُولِهِ وَ طاعَةِ وُلاَةِ أمْرِهِ مِنْ آل مُحَمّدٍ صلى الله عليه و آله ، وَ مَعْصِيَتُهُمْ مِنْ مَعْصِيَةِ اللّه ِ ، وَ لَمْ يُنْكِرْ لَهُمْ فَضْلاً عَظُمَ أَوْ صَغُرَ .
و بدانيد كه هيچ كس از خلق خداى تعالى نمى رسد به رضاى او ، مگر به آن كه اطاعت كند خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ را و رسول او را و آن جماعت را كه صاحب امر گردانيده از اهل بيت حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله . و معصيت و مخالفت ايشان ، از جمله معصيت خداى است ،ـ عزَّ و جلَّ ـ و هيچ بزرگى و كوچكى ، انكار فضل ايشان نكرده (يعنى نه بزرگ و نه كوچك ، انكار فضل ايشان مى توانند كرد) .
