حدیث :
۱ ـ بَابُ فَضْلِ الدُّعَاءِ وَ الْحَثِّ عَلَيْهِ (۱)
۳۰۶۲/ ۱. عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسى، عَنْ حَرِيزٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «إِنَّ اللَّهَ- عَزَّ وَ جَلَّ- يَقُولُ: «إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ»» قَالَ: «هُوَ الدُّعَاءُ، وَ أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ الدُّعَاءُ». قُلْتُ: «إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ»؟ قَالَ: «الْأَوَّاهُ هُوَ الدَّعَّاءُ».
ترجمه :
زراره از حضرت باقر عليه السلام حديث كند كه فرمود: خداى عز و جل فرمايد: «همانا آنان كه سرفرازى كنند از عبادت (و پرستش) من، زود است كه سرافكنده بدوزخ درآيند» (سوره مؤمن آيه ۶۰) حضرت فرمود: (مقصود از عبادت) دعاء است، و بهترين عبادت دعاء است، عرضكردم: (مقصود از أواه در اين آيه چيست كه خداوند فرمايد:) «همانا ابراهيم أواه و شكيبا بود» (سوره توبه آيه ۱۱۴) فرمود: أواه يعنى بسيار دعاكننده بدرگاه خداوند.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۲۹۷
حدیث :
۳۰۶۴/ ۳. أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ مُيَسِّرِ بْنِ عَبْدِ الْعَزِيزِ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: قَالَ لِي: «يَا مُيَسِّرُ، ادْعُ، وَ لَاتَقُلْ: إِنَّ الْأَمْرَ قَدْ فُرِغَ مِنْهُ؛ إِنَّ عِنْدَ اللَّهِ- عَزَّ وَ جَلَّ- مَنْزِلَةً لَاتُنَالُ إِلَّا بِمَسْأَلَةٍ، وَ لَوْ أَنَّ عَبْداً سَدَّ فَاهُ وَ لَمْ يَسْأَلْ، لَمْ يُعْطَ شَيْئاً؛ فَسَلْ تُعْطَ. يَا مُيَسِّرُ، إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ بَابٍ يُقْرَعُ إِلَّا يُوشِكُ أَنْ يُفْتَحَ لِصَاحِبِهِ».
ترجمه :
ميسر بن عبد العزيز گويد: حضرت صادق عليه السلام بمن فرمود: اى ميسر دعا كن و مگو كه كار گذشته است و آنچه مقدر شده همان شود (و دعا اثرى ندارد)، همانا نزد خداى عز و جل منزلت و مقامى است كه بدان نتوان رسيد جز بدرخواست و مسألت، و اگر بندهاى دهان خود ببندد و درخواست نكند چيزى باو داده نشود، پس درخواست كن تا بتو داده شود، اى ميسر هيچ درى نيست كه كوبيده شود جز اينكه اميد آن رود كه بروى كوبنده باز شود.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۲۹۸
حدیث :
۳۰۶۵/ ۴. حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ، عَنِ الْخَشَّابِ، عَنِ ابْنِ بَقَّاحٍ، عَنْ مُعَاذٍ، عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَيْعٍ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «مَنْ لَمْ يَسْأَلِ اللَّهَ- عَزَّ وَ جَلَّ- مِنْ فَضْلِهِ، افْتَقَرَ».
ترجمه :
و نيز حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه از فضل خداى عز و جل درخواست نكند نيازمند و فقير گردد.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۲۹۹
حدیث :
۳۰۶۶/ ۵. عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسى:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ: «ادْعُ، وَ لَاتَقُلْ: قَدْ فُرِغَ مِنَ الْأَمْرِ؛ فَإِنَّ الدُّعَاءَ هُوَ الْعِبَادَةُ، إِنَّ اللَّهَ- عَزَّ وَ جَلَّ- يَقُولُ: «إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ» وَ قَالَ: «ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ»».
ترجمه :
حماد بن عيسى گويد: شنيدم از حضرت صادق عليه السلام كه ميفرمود: دعا كن و مگو كار از كار گذشته است زيرا دعا همان عبادت است و خداى عز و جل فرمايد: «آنان كه از عبادت من تكبر ورزند زود است كه سرافكنده بدوزخ در آيند» (سوره مؤمن آيه ۶۰) و نيز فرموده است: «مرا بخوانيد تا اجابت كنم» (اين آيه نيز اول همان آيه پيشين است).
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۲۹۹
حدیث :
۳۰۸۷/ ۱. مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَيْمُونٍ الْقَدَّاحِ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «الدُّعَاءُ كَهْفُ الْإِجَابَةِ، كَمَا أَنَّ السَّحَابَ كَهْفُ الْمَطَرِ».
ترجمه :
حضرت صادق عليه السلام فرمود: دعا مخزن و گنجينه اجابت است چنانچه ابر مخزن باران است.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۳۰۷
حدیث :
۳۰۸۸/ ۲. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ يَدَهُ إِلَى اللَّهِ الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ إِلَّا اسْتَحْيَا اللَّهُ- عَزَّ وَ جَلَّ- أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً حَتّى يَجْعَلَ فِيهَا مِنْ فَضْلِ رَحْمَتِهِ مَا يَشَاءُ، فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلَا يَرُدَّ يَدَهُ حَتّى يَمْسَحَ عَلى وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ».
ترجمه :
حضرت صادق عليه السلام فرمود: هيچ بندهاى دست بدرگاه خداى عزيز جبار نگشايد جز اينكه خداى عز و جل شرم كند كه آن را تهى بازگرداند تا اينكه از فضل رحمت خود در آن بنهد، پس هر گاه يكى از شماها دعا كرد دستش را برنگرداند تا آن را بسر و روى خود بكشد.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۳۰۷
حدیث :
۳۰۹۲/ ۲. عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسى، عَنِ ابْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَنْبَسَةَ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «مَنْ تَخَوَّفَ بَلَاءً يُصِيبُهُ فَتَقَدَّمَ فِيهِ بِالدُّعَاءِ، لَمْ يُرِهِ اللَّهُ- عَزَّ وَ جَلَّ- ذلِكَ الْبَلَاءَ أَبَداً».
ترجمه :
و نيز حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه از بلائى بترسد كه بدو رسد و پيش از رسيدن آن بلا در باره (برطرف شدن) آن دعا كند خداى عز و جل هرگز آن بلا را بدو ننماياند.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۳۰۹
حدیث :
۳۰۹۳/ ۳. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ، عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «إِنَّ الدُّعَاءَ فِي الرَّخَاءِ يَسْتَخْرِجُ الْحَوَائِجَ فِي الْبَلَاءِ».
ترجمه :
و نيز حضرت صادق عليه السلام فرمود: دعا در حال راحتى و آسايش نيازمنديهاى در حال بلا را برميآورد (يعنى گرفتاريهاى آن زمان را برطرف ميكند.)
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۳۰۹
حدیث :
۳۰۹۴/ ۴. عَنْهُ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ يُسْتَجَابَ لَهُ فِي الشِّدَّةِ، فَلْيُكْثِرِ الدُّعَاءَ فِي الرَّخَاءِ».
ترجمه :
و نيز حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه را خوش آيد (و خواهان است) كه دعايش در حال سختى باجابت رسد بايد در حال راحتى و آسايش بسيار دعا كند.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۳۰۹
حدیث :
۳۰۹۷/ ۱. عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ سُلَيْمٍ الْفَرَّاءِ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «إِذَا دَعَوْتَ، فَظُنَّ أَنَّ حَاجَتَكَ بِالْبَابِ».
ترجمه :
حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر گاه دعا كردى گمان كن كه حاجتت بر در خانه است.
الكافي (ط - دارالحديث): ج۴، ص۳۱۱
