خطبۀ نماز عید فطر

اى بندگان خدا! شما را به پروا كردن از خدايى سفارش مى كنم كه هيچ يك از نعمت هاى او زوال نمى پذيرد و هيچ يك از رحمت هاى او گُم نمى شود و بندگانْ از او بى نياز نمى شوند؛ آن كه به آخرت تشويق كرده و به دنيا بى علاقه ساخته و از نافرمانى ها برحذر داشته و با بقا، عزّت يافته و با عزّت و شُكوه، يكتا گشته و مرگ را فرجامِ آفريدگان و راهِ گذشتگان قرار داده است. پس، مرگ بر پيشانى همۀ آفريده ها ثبت، و بر گردنشان حتمى است. هر لذّتى را در هم مى ريزد و هر شادمانى اى را از بين مى برد و هر نعمتى را مى گيرد.

بندگان خدا! دنيا، سرايى است كه خداوند براى اهل آن، فنا را پسنديده و كوچيدن از آن را بر ايشان حتمى ساخته است. هر چه در آن است، پايان يافتنى است و هر كه در پى آن است، نابودشدنى. امّا با اين همه، دنيا شيرين و لذيذ و جذّاب و شاداب است؛ براى جوينده، آراسته است و به دل مشتاق، چسبيده؛ طمعكار، آن را نيكو مى شمارد و ترسانِ هراسان، از آن گريزان است.

رحمت خدا بر شما! از آن بهترين توشه اى كه نزد خود داريد، بكوچيد و جز مقدارى كه شما را به مقصد برساند، بر نگيريد. در دنيا همچون مسافرانى باشيد كه در منزلگاهى فرود آمده و در اندك سايه اى آرميده اند، سپس كوچيده و به راه خود رفته اند. چشم به آنچه ثروتمندانِ خوش گذارانْ از آن بهره مندند، ندوزيد.

آگاه باشيد كه امروز، روزى است كه خداوندْ آن را عيد قرار داده و شما را شايستۀ آن ساخته است. پس خدا را ياد كنيد تا شما را ياد كند، و او را بزرگ بشماريد و تسبيح و تمجيد كنيد و او را بخوانيد تا پاسختان دهد، و از او آمرزشى بخواهيد تا شما را بيامرزد، و در پيشگاه او ناله و نيايش و توبه كنيد و به سوى او باز گرديد و زكات فطرۀ خود را بپردازيد كه سنّت پيامبرتان و فريضۀ واجب پروردگارتان است... .

بندگانِ خدا! يكديگر را بر نيكى و تقوا يارى كنيد و به يكديگر مهربانى و عطوفت داشته باشيد؛ واجبات الهى را در آنچه به شما فرمان داده است، ادا كنيد و در آنچه شما را از آن باز داشته، از خدا پروا كنيد و در پرهيز از: دادن نسبت ناروا به زنان پاك دامن، انجام دادن زشتى ها، شرابخوارى، كم گذاشتن در پيمانه و كاستن از وزن، اداى گواهى دروغ، و فرار از جنگ، از خدا فرمان بُردارى كنيد. خداوند، ما و شما را با تقوا نگه دارد و آخرت را براى ما و شما بهتر از اين دنيا قرار دهد[۱]![۲]