رمضان، میهمانی بدون خوردن

با توجه به این که انسان، تركيبى از جسم و جان است، همان گونه كه جسم انسان براى تداوم وجود خويش به غذاهاى مادّى نيازمند است، هويّت و حقيقت انسانىِ او نيز به غذاهاى معنوى نياز دارد.

روشن است كه خداوند سبحان، رمضان را براى پذيرايى از جسم و وجود مادّىِ میهمانانش فراهم نساخته است؛ چرا كه بدن هاى آنان، مثل همگان در میهمانی هميشگى خدايند.

اين، در حالى است كه اغلب دشمنان خدا از اين سفرۀ گسترده، بيش از ديگران بهره مى برند. نتيجه اين كه: ارزش پذيرايى از جسم و تأمين خواسته هاى مادّى، هرگز به پاى تأمين نيازهاى معنوى نمى رسد، بخصوص كه قرآن كريم بیان می دارد: «اگر بيم آن نبود كه مردم [در گم راهى] امّتِ واحد شوند، براى خانه هاى كسانى كه به خداوندْ كافر مى شوند، سقف هايى از نقره و نردبان هايى قرار مى داديم كه از آن بالا بروند. و براى خانه هايشان درها و تخت هايى كه بر آن تكيه بزنند، قرار مى داديم، و [نيز] انواع زيورها را. همانا همۀ اينها كالاى زندگى دنيايى است و سراى آخرت نزد پروردگارت براى تقواپيشگان است».[۱]

در حديث پيامبرˆ نيز آمده است: «اگر نبود اين كه دنيا در نزد خدا برابر با بال پشه اى هم نيست، هرگز در آن، يك جرعه آب نيز به كافر و فاجر نمى نوشاند!».[۲]

خداى متعال در ميهمان سراى رمضان، جان ها و روح هاى دوستانش را به ضيافت فرا خوانده است، نه بدن ها و وجود مادّى آنان را و اين، میهمانی ای است كه جز او كسى ارزش آن را نمى داند. از اين رو خداى سبحان فرموده است: «روزه، از آنِ من است و من خود، پاداش آن را مى دهم».[۳]

از سوى ديگر، شرايط و آداب اين ميهمانى، بايد هماهنگ با ضيافت جان باشد و طعام و نوشيدنى آن، متناسب با ضيافت روح و هدف از آن نيز پديد آوردن دگرگونیِ روحى و نوسازیِ حيات معنوى انسان و تقويت توان روانى او.[۴]