سخن مدير مسئول

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم
1. خداوند هدف اصلى بعثت رسولان در ميان امّتها را «عبادت خدا و اجتناب از طاغوت» بيان مى‏دارد. (نحل (16) / 36) به عبارت ديگر، نمى‏توان هم اين را داشت و هم آن را. به تعبير قرآنى: «خداوند در سينه يك تن، دو قلب جاى نداده است.» (احزاب (33) / 4) دوست و دشمن را با هم در يكجا نمى‏توان قرار داد. نور و ظلمت با هم سرِ آشتى ندارند؛ هر كدام آمد، ديگرى مى‏رود. قرآن تمسّك به عروه وثقى، رشته گسست‏ناپذير الاهى را پى‏آمد «كفر به طاغوت و ايمان به خدا» مى‏داند. (بقره (2) / 256)
اين است كه در هنگام تلاوت قرآن، بايد از شرّ شيطان به خداوند پناه بريم. (نحل (16) / 98) استعاذه سه وجه دارد: كلامى بر زبان، توجّهى به قلب و دگرگونى‏اى در عمل و اين وجهى ديگر از همان منشور مقدّس بندگى خدا و دورى از طاغوت است. نيز قرآن به ما هشدار مى‏دهد كه نمى‏توان گروهى مؤمن به خدا و قيامت يافت كه دشمنان خدا و رسول را دوست بدارند؛ گر چه از نزديكانشان باشند (مجادله (58) / 22)
2. اين حقيقت در آموزه‏هاى دين، «تولّى و تبرّى» نام دارد؛ يعنى قبول ولايت (سرپرستى) خداوند حكيم و حجّتهايش (پيامبر و امام) و دورى و بيزارى از دشمنانشان. اين دوستى و دشمنى، نه براى منافع و اميال شخصى، بلكه در راه خداست. روزى پيامبر گرامى، روزى نظر اصحاب خود را در مورد «استوارترين رشته ايمان» پرسيدند. هر يك پاسخى داد: نماز، روزه و چيزهاى ديگر. پس از آن پيامبر، خود، «الحبّ في اللّه‏ و البغض في اللّه‏» را مصداق «استوارترين رشته ايمان»

فهرست